ΠΕΤΡΟ-ΧΕΛΩΝΑ ΜΟΥ ΑΡΤΑΣ
«Ρείκια και Πέτρα» ενώθηκαν, μετά το πενήντα έξι,
νέο χωριό εκάνανε, «μη στάξει και μη βρέξει».
«Χελώνα» τ' ονομάσανε, απ' το βουνό το ωραίο,
συμφώνησαν κι φτιάξανε, και σχέδιο σπουδαίο.
Μα όλοι το ζηλεύανε, που' τανε εκεί στη ράχη,
και θέα είχε απέραντη, το βάλανε στο μάτι.
Οι τοπικοί παράγοντες, ήθελαν μόνο θέσεις,
για έργα δεν ενοιάζονταν. «μηδέν οι καταθέσεις»!
Όλες οι Κυβερνήσεις μας, .. ήθελαν να το φτιάξουν,
το Σύλλογο δεν άφησαν, μήπως και το ματιάσουν!
Κοντά στην Άρτα βρίσκεται, στα σύνορα επάνω
στου Βάλτου τα' ηρωϊκά χωριά, μα κάλλη παραπάνω.
Τη βρύση έχει στόλισμα, στην άκρη και δακρύζει,
με πλάτανο θεόρατο, που το νερό αναβλύζει.
Στη ράχη είν' ο «Αυγερινός», την Κέρκυρα αγναντεύει,
κι ο επισκέπτης πού 'ρχεται, το μάτι του χαζεύει.
Στη μέση είναι το σκολειό, πιο κάτω η εκκλησία,
το δρόμο παίρνεις κι έρχεσαι, στην κεντρική πλατεία.
Ο κόσμος του φιλόξενος, δε θέλει μεγαλεία,
πίκρες, καημούς και βάσανα, ξεχνά στα καφενεία.
Χελώνα όμορφο χωριό, της Άρτας το καμάρι,
της πέρδικας έχεις ομορφιά, των Τζουμερκών τη χάρη.
Γειά σου, Χελώνα μου γλυκιά, με τα πολλά ελάτια,
όλες τις ώρες να' μαι 'κεί, κι ας λείπουν τα παλάτια!
Κ.Θ.Σ.
